Marathon beweegt zich al enkele jaren door de Amsterdamse underground; ruim twee jaar aan opgekropte frustratie heeft de band naar de oppervlakte gedreven. Frustraties over alledaagse, matige momenten zoals avondeten uit de magnetron en tv-kijksessies rond het middaguur. Frustraties over de ontwrichte samenleving, waarin mensen steeds vaker tegenover elkaar komen te staan en jongeren zwemmen in een zee van eenzaamheid, woningnood en verloren ambitie. Frustraties die Marathon in een onuitputtelijke bron van energie heeft weten om te zetten.
Uit deze bron tapt ieder publiek uitbundig mee. “De eerste snaar is nog niet aangeslagen en de eerste tekenen van een moshpit ontstaan” zo schrijft 3voor12 over de halve finale van de Amsterdamse Popprijs in Paradiso. Eerder moesten al onder andere het SkateCafé, Slachthuis, Garage Noord en Le Guess Who?’s festival U? aan de explosie genaamd Marathon geloven.
De meeslepende nummers van Marathon – vol praatzang, catchy refreinen en dissonante solo’s bieden een bemoedigend perspectief op een sombere werkelijkheid waar je soms even aan wilt ontsnappen. Dit doen ze door er goed hard over te schreeuwen. Altijd met een voetnoot van optimisme, want zelfs onder de meest donkere dekens kun je dromen over betere tijden.
De eerste sigle, 'Age' is uit en hier te beluisteren.
